نزدیک به 12 ساله یه فکر داره تمام زندگی رو برای من متفاوت میکنه. زندگی که لذتش با زنده بودن قابل قیاس نیست. مفهوم زندگی خیلی سادست ولی وقتی دور و بر خودمون رو شلوغ میکنیم دیگه نمیتونیم ساده ترین مسائل رو درک کنیم.شاید عجیب به نظر بیاد اما واقعیت همینه.حداقل از دید من که 12 سال دارم تجربه و تحقیق و آزمایش میکنم. یه نگاه به زندگی مردم جامعه بندازیم. من که خندم میگیره از درگیریای ذهنیشون. غم کار، غم بی پولی، غم دوتا آدم درست و درمون و ...!!! خنده دار نیست؟ یعنی واقعا نمیدونن پیدایش آدم مال 5میلیون سال پیش بوده؟ نمیدونن وقتی تو این 5میلیون سال همه چیز پیش رفته این سال ها هم پیش میره؟ واقعا نمیدونن اختراع ها و اکتشافات و راه های رشد هیچ وقت پایانی نداره؟ و خیلی چیزای دیگه... این ها که این تحصیل آکادمی کودکانه با عنوان دکترا و لیسانس و غیره رو که نمیخواد! زندگی همیشه تا بوده هست، نیاز به دانش داره که اون هم با علم زمین تا آسمون فرق داره. اگر آدمهایی جمع بشن که بخوان انسان باشند، یکی از شرایط مهمش ساده زیستی هست. یکی دیگه از فاکتورهای مهم رسیدن به دانش، طبیعت زیستی هست.باید خودمون رو محیط طبیعی زندگیمون نزدیک کنیم.از کجا اومدن یه بخشیش یعنی این. البته اون هم هست، همون حضرت آدم و حوا ولی اینم هست، نیاکان. پیشینه مهمه؛خیلی هم مهمه. یکی دیگه از شرایط مهم که فراموش شده و داره با صاحب نظرهای شهر، اشک من رو درمیاره این صفات انسانی هست. یعنی بعد از این همه کتاب و نوشته و تحقیق، ما نباید به یه تعریف جامعتری از صفات انسان کامل رسیده باشیم؟ به هرکسی اینو میگی میگه: آقای هندیجانی شما خیلی آرمانگرا هستید!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
دیگه من چی دارم آخه بگم به این بشرها. زندگی تنها و خالی سختی داره و صد شرف داره به زندگی با این آدم ها. وقتی میگم دو موجود مجزاست، آدم و انسان ؛ یه بخشیش یعنی همین. در پایان، هیچ ترتیبی و آدابی مجوی....هرچه میخواهد دل تنگت بگوی. یا حق
